کد مطلب:45266 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:30

گنجینه پرسمان » سياست و حكومت

وحدت در عصر حاضر چه اهميتي دارد؟

در موقعيت فعلي ، نه تنها موافق كوچكترين اهانت به افراد مورد احترام اهل سنت نيستم ، بلكه شركت در جلساتي را كه علني به آنان ناسزا و افتراء گفته شود خلاف ميدانم و بارها گفتهايم كه شركت در جلساتي كه به هر نام و عنواني تشكيل شود و بدون در نظر گرفتن مصالح جامعه اسلامي ، نا سزا ، اهانت و افتراء به برخي از افراد مورد احترام اهل سنت گفته شود ، خلاف شرع بيّن است ، و معتقد هستيم كه تشكيل اين چنين جلسات ، قبل از آنكه به وحدت ميان مسلمين و تقريب بين مذاهب ضربه بزند ، چهره نوراني مكتب تشيع را در سطح بين الملل مخدوش ميكند ، و طبقه تحصيل كرده را به شيعه و ائمهعليهم السلام بد بين ميسازد و مشمول اين حديث ميشود كه از امام صادق عليه السلام پرسيدند : «يا ابن رسول اللّه ، إنّا نري في المسجد رجلاً يعلن بسبّ أعدائكم ويسمّيهم . فقال : ما له؟ لعنه اللّه ، يعرض بنا ، وقال اللّه تعالي : «ولا تسبّوا الذين يدعون من دون اللّه فيسبّوا اللّه عدواً بغير علم»الاعتقادات للشيخ المفيد : 107 ، بحار الأنوار : 217/17 .
در اين برهه از زمان كه دشمن قسم خورده اسلام با قلدري و زورمداري ، در درون خانه مسلمانها جاي گرفته و با تمام توان براي از بين بردن اسلام و ارعاب مسلمين و به يغما بردن ثروت آنان كمر همت بسته ، بيش از هر عصري مسلمانها نياز به وحدت دارند و هر گونه حركت مشكوك كه در ميان صفوف مسلمانان تفرقه ايجاد كند ، به صلاح اسلام نيست و مورد رضايت حضرت ولي عصر عليه السلام نميباشد .
در ماه ربيع الاول سال جاري از يكي از مراجع عظام تقليد كه نظرشان براي همه حتي براي ديگر مراجع نيز محترم است ، فرمود : «ائمهعليهم السلام به اهانتها و ناسزاها كه در مجالس علني و بالاي منابر گفته شود ، راضي نيستند» .
ولي با تمام اين احوال ، توجيه مشروعيت خلافت خلفاء و دست كشيدن از خلافت منصوص گناه نابخشودني است؛ زيرا راه رسيدن به تقريب ، دست كشيدن شيعه از أصل خلافت منصوص نيست چون اساس تشيع بر آن استوار است و هيچ شيعه اي در عين شيعه بودن حاضر نيست از اين اصل كه قوام مذهبش به آن بستگي دارد ، دست بردارد ، و اگر چنانچه بر فرض محال ، بخواهد در راستاي تقريب ، از اين اصل صرفنظر كند و با برادران اهل سنت وحدت بر قرار كند ، ديگر اين وحدت شيعه با سني نيست بلكه ذوب شدن تشيع در تسنن و در نتيجه وحدت يك سني با سني ديگر است .